Wat heb ik nou eigenlijk met die Scandinavische literatuur? Ik snap er zelf ook niets van. Ik houd niet van kou, niet van ijs en ook niet echt van sneeuw. Je hoeft me geen uren, laat staan dagen, door de natuur te laten wandelen (Dûh, saai!) en al die wintersporten, dat is het al helemaal niet. De laatste keer dat ik op de schaatsen stond lanceerde ik bijna baby J. over het ijs..... Ik had schaatsen van een buurmeisje geleend en daar ging ik, zwalkend achter de kinderwagen met daarin het lieve kleine zoontje van vriendin M. Ik viel (niets nieuws) en duwde daarbij de stang naar beneden, zodat de kinderwagen verticaal kwam te staan. Ik kon hem gelukkig meteen terugduwen, baby J. sliep heerlijk door, maar ik heb nog heel wat slapeloze nachten gehad.
Skiën, daar waag ik me dus maar helemaal niet aan. Langlaufen, dat zou nog net moeten lukken. Dacht ik een flink aantal jaren geleden (ik was toen nog niet zo oud en wijs als nu zeg maar). In mijn geboortedorp ligt een mooie langlaufbaan en zodra het sneeuwt komen mensen van heinde en verre om daar op de lange latten te staan. Samen met mijn A. en vrienden N. en K. durfde ik het wel aan. Even vergetend dat zij alle 3 behoorlijk handig zijn met sport en ik... nou ja. Roefffff, daar gingen zij. En ik? Ik heb voornamelijk sneeuw gehapt. Zo om de 2 meter raakten die latten verstrikt in elkaar en lag ik weer met mijn neus op de grond. Gelukkig wonen mijn schoonouders aan het eind van de baan, dus daar kon ik bij komen met een kop thee. Totdat de rest riep “kom op, nog een rondje!” God, wat haat ik dat. Ik ben dus lekker blijven zitten en na dat tweede rondje hebben zij me opgehaald voor de laatste paar meters. Dat dus nooit meer.
En waarom dan toch die Noorse en Zweedse boeken? Met al die stoere en zwijgzame mensen, die in ijskoude winters overleven en zich overal redden? Terwijl ik ben van de Italiaanse terrasjes, small talk met absolute vreemden, slenteren door Middeleeuwse dorpjes..... Wellicht dat ik daar ooit nog achter kom.
Hoogtelijn van Anne Holt is een echte aanrader. Een literaire thriller, die zich afspeelt tijdens bar winterweer. Heerlijk in deze tijd van het jaar. De hoofdpersoon, Hanne Wilhelmsen, is een oud politierechercheur. Een aantal jaren geleden is ze tijdens het werk beschoten en met een dwarslaesie in een rolstoel beland. En sindsdien komt ze de dagen in stilte door, rustig, zonder veel mensen te zien. Met alleen haar Turkse vrouw Nefis en haar 4-jarige dochtertje Ida om zich heen. Ze is een chagrijn, dat geen contact met anderen wil maken en denkt dat dit zelfverkozen isolement heel goed bij haar past. Totdat ze natuurlijk, buiten haar wil om, in een situatie belandt waarin ze automatisch weer even politierechercheur gaat spelen. Wat goed bevalt!
Hanne zit tijdens een zware sneeuwstorm in een trein, die ontspoort bij het hoogstgelegen station van Noorwegen. Alleen de machinist komt om en alle passagiers worden ondergebracht in het nabijgelegen hotel, Finse 1222. Door de storm kunnen de reddingsploegen niet te hulp schieten en moet iedereen een aantal nachten in het hotel verblijven. Waar meteen de eerste nacht al een moord wordt gepleegd. En de tweede nacht een tweede..... Ondertussen gaan nog wat mensen dood aan andere oorzaken en begint er flinke onrust te ontstaan onder de mensen. Helemaal door het gerucht dat er een extra rijtuig aan de trein gekoppeld was, met daarin een heel belangrijk persoon (een lid van het koningshuis? Een bewaakte gevangene?) die als eerste in veiligheid is gebracht.
De moordenaar wordt gevonden, iedereen wordt gered en ik ben benieuwd hoe Hanne nu verder gaat met haar leven. En die mysterieuze gast? De schrijfster laat het in het midden, maar ik denk dat ik weet wie het is. Als jij het nou ook weet, zullen we dan even checken of we hetzelfde denken?
Skiën, daar waag ik me dus maar helemaal niet aan. Langlaufen, dat zou nog net moeten lukken. Dacht ik een flink aantal jaren geleden (ik was toen nog niet zo oud en wijs als nu zeg maar). In mijn geboortedorp ligt een mooie langlaufbaan en zodra het sneeuwt komen mensen van heinde en verre om daar op de lange latten te staan. Samen met mijn A. en vrienden N. en K. durfde ik het wel aan. Even vergetend dat zij alle 3 behoorlijk handig zijn met sport en ik... nou ja. Roefffff, daar gingen zij. En ik? Ik heb voornamelijk sneeuw gehapt. Zo om de 2 meter raakten die latten verstrikt in elkaar en lag ik weer met mijn neus op de grond. Gelukkig wonen mijn schoonouders aan het eind van de baan, dus daar kon ik bij komen met een kop thee. Totdat de rest riep “kom op, nog een rondje!” God, wat haat ik dat. Ik ben dus lekker blijven zitten en na dat tweede rondje hebben zij me opgehaald voor de laatste paar meters. Dat dus nooit meer.
En waarom dan toch die Noorse en Zweedse boeken? Met al die stoere en zwijgzame mensen, die in ijskoude winters overleven en zich overal redden? Terwijl ik ben van de Italiaanse terrasjes, small talk met absolute vreemden, slenteren door Middeleeuwse dorpjes..... Wellicht dat ik daar ooit nog achter kom.
Hoogtelijn van Anne Holt is een echte aanrader. Een literaire thriller, die zich afspeelt tijdens bar winterweer. Heerlijk in deze tijd van het jaar. De hoofdpersoon, Hanne Wilhelmsen, is een oud politierechercheur. Een aantal jaren geleden is ze tijdens het werk beschoten en met een dwarslaesie in een rolstoel beland. En sindsdien komt ze de dagen in stilte door, rustig, zonder veel mensen te zien. Met alleen haar Turkse vrouw Nefis en haar 4-jarige dochtertje Ida om zich heen. Ze is een chagrijn, dat geen contact met anderen wil maken en denkt dat dit zelfverkozen isolement heel goed bij haar past. Totdat ze natuurlijk, buiten haar wil om, in een situatie belandt waarin ze automatisch weer even politierechercheur gaat spelen. Wat goed bevalt!
Hanne zit tijdens een zware sneeuwstorm in een trein, die ontspoort bij het hoogstgelegen station van Noorwegen. Alleen de machinist komt om en alle passagiers worden ondergebracht in het nabijgelegen hotel, Finse 1222. Door de storm kunnen de reddingsploegen niet te hulp schieten en moet iedereen een aantal nachten in het hotel verblijven. Waar meteen de eerste nacht al een moord wordt gepleegd. En de tweede nacht een tweede..... Ondertussen gaan nog wat mensen dood aan andere oorzaken en begint er flinke onrust te ontstaan onder de mensen. Helemaal door het gerucht dat er een extra rijtuig aan de trein gekoppeld was, met daarin een heel belangrijk persoon (een lid van het koningshuis? Een bewaakte gevangene?) die als eerste in veiligheid is gebracht.
De moordenaar wordt gevonden, iedereen wordt gered en ik ben benieuwd hoe Hanne nu verder gaat met haar leven. En die mysterieuze gast? De schrijfster laat het in het midden, maar ik denk dat ik weet wie het is. Als jij het nou ook weet, zullen we dan even checken of we hetzelfde denken?
Ik denk dat het Scandianvische meer bij onze aard aansluit dan het Amerikaanse. Down to earth en mensen zoals jij en ik. Dat heb ik tenminste bij Mankel etc. Ik kijk alleen detectives, want als ik ze lees kan ik niet slapen ;-)) Ik zal hem manlief aanbevelen.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Dorothé