Marmelade, karbonade, varkenslapjes, bloemkool en salade
Marmelade, karbonade, varkenslapjes, bloemkool en salade
Oh, koekjeskruimels, oh slagroomtaartjes
Lange vingers, pannenkoeken
Honger honger honger honger honger!
Echt heel flauw, maar sinds het moment dat ik bovenstaand boek las, heb ik dit liedje in mijn hoofd. Ik zong het als kind al en toen ik zelf kinderen kreeg zong ik het voor hen. De afgelopen jaren heb ik er niet meer aan gedacht, tot nu dus.
Waarom een boek over gewicht verliezen? Ik liep in de bibliotheek en zag eerst een boek van Hanneke Groenteman (Bestemming bereikt?). Omdat ik wist dat ze erg afgevallen was na een maagoperatie en ze ooit een boek heeft geschreven met “Jamin” in de titel (nooit gelezen, maar de Jamin is mijn absolute favoriet voor de kikkers en muizen met Sinterklaas) raakte ik nieuwsgierig. Toen ik het boek pakte, bleek dat van Wieke Biesheuvel ernaast te staan. En laat ik nou nooit geweten hebben dat zij heel dik is geweest! Ik ken Wieke (ja, ik ken haar. Zij mij uiteraard niet maar dat doet niet ter zake) omdat ze jaren een column in de Libelle heeft gehad. Waar mijn moeder weer jarenlang een abonnement op had. Wieke verhuisde met man en kinderen van het westen van het land naar Almelo en dat ze in het oosten ging wonen schepte natuurlijk meteen een band, dat begrijp je wel. Leuke columns schreef ze altijd, maar ergens ben ik Wieke uit het oog verloren. En toen zag ik haar dus ineens weer in de bibliotheek! In het westen van het land nog wel.
Waarom nog meer? Omdat ik stiekem wel eens bang ben om heel dik te worden. Slaat nergens op, ik weet het. In al mijn 40 jaren ben ik nog nooit dik geweest en ik zal dat waarschijnlijk ook nooit worden. Maar toch. In mijn hoofd ben ik altijd dikker dan in het echt.
Wieke is morbide obees en wil dat in eerste instantie helemaal niet accepteren. Ze is gewoon een beetje dik. Hoewel ze op vakantie in Rome nauwelijks meer kan lopen.
“‘Je loopt al net als Erik,’ zegt mijn man, ‘zo wijdbeens.’ Hij bedoelt: je bent net zo dik als Erik en daarom loop je zo. Ik loop helemaal niet zoals Erik, een obese buurman. Die is veel dikker dan ik. Ik weet nauwelijks meer op welk plekje voet ik nog kan lopen, omdat overal blaren zitten, daarom loop ik zo. En we moeten de hele middag nog. Maar als hij had gezegd; ‘Je wordt net zo dik als Erik,’ dan waren de rapen meer dan gaar geweest.” p. 7
Uiteindelijk laat ze zich inschrijven in de obesitaskliniek in Hilversum, waar ze een jaar lang met een groep mede-obesen een multidisciplinair programma volgt (medische controles, groepsgesprekken, gesprekken met een psycholoog, voedingsadviezen, sport). En ze beschrijft in haar boek waar ze dit jaar - samen met haar groepsgenoten - doorheen gaat. De triomf als het afvallen lukt, het ongelooflijke balen bij een terugval, de inzichten in waarom ze zoveel eet. En dat alles open en bloot, zonder zichzelf te sparen.
“Ik kan alleen maar aan die worst denken. Primitiever kan het niet. Terwijl ik ‘niet doen’ prevel, loop ik naar de koelkast, pak het stuk worst en neem er een hap van. ‘Waar ben je nou mee bezig, stomme trut!’ zeg ik hardop. Ja, dat zal wel en ik neem meteen nog een hap. Een paar minuten later is de hele worst op. En ik kan wel janken.” p. 94
Het contrast met wat ze tegenkomt tijdens haar werkreizen naar Afrika is schrijnend. Wat een overvloed aan eten hebben we hier en wat een problemen brengt dat met zich mee.
Ze stelt zich kwetsbaar op, terwijl ze tegelijkertijd naar voren komt als een ontzettend sterke vrouw, vol humor en talenten. Een vrouw om van te houden!
“Dit boek is er gekomen, zegt ze: ‘Omdat ik mijn ervaringen wil delen met lezers. Ik weet dat geen enkel dieet blijvend helpt en in de obesitaskliniek heb ik vooral geleerd hoe ik anders met eten moet omgaan. Ik weet nu waarom ik zoveel at en hoe ik moet handelen als het misgaat. Omdat ik iemand ben zonder overdadige discipline, denk ik dat als ik kan afvallen en mijn gewicht leren beheersen, iedereen dat kan.’” achterflap
Een mooi boek over een zwaar onderwerp. Letterlijk en figuurlijk.
Volgende keer weer een ouderwets lekker boek uit Scandinavië.
Marmelade, karbonade, varkenslapjes, bloemkool en salade
Oh, koekjeskruimels, oh slagroomtaartjes
Lange vingers, pannenkoeken
Honger honger honger honger honger!
Echt heel flauw, maar sinds het moment dat ik bovenstaand boek las, heb ik dit liedje in mijn hoofd. Ik zong het als kind al en toen ik zelf kinderen kreeg zong ik het voor hen. De afgelopen jaren heb ik er niet meer aan gedacht, tot nu dus.
Waarom een boek over gewicht verliezen? Ik liep in de bibliotheek en zag eerst een boek van Hanneke Groenteman (Bestemming bereikt?). Omdat ik wist dat ze erg afgevallen was na een maagoperatie en ze ooit een boek heeft geschreven met “Jamin” in de titel (nooit gelezen, maar de Jamin is mijn absolute favoriet voor de kikkers en muizen met Sinterklaas) raakte ik nieuwsgierig. Toen ik het boek pakte, bleek dat van Wieke Biesheuvel ernaast te staan. En laat ik nou nooit geweten hebben dat zij heel dik is geweest! Ik ken Wieke (ja, ik ken haar. Zij mij uiteraard niet maar dat doet niet ter zake) omdat ze jaren een column in de Libelle heeft gehad. Waar mijn moeder weer jarenlang een abonnement op had. Wieke verhuisde met man en kinderen van het westen van het land naar Almelo en dat ze in het oosten ging wonen schepte natuurlijk meteen een band, dat begrijp je wel. Leuke columns schreef ze altijd, maar ergens ben ik Wieke uit het oog verloren. En toen zag ik haar dus ineens weer in de bibliotheek! In het westen van het land nog wel.
Waarom nog meer? Omdat ik stiekem wel eens bang ben om heel dik te worden. Slaat nergens op, ik weet het. In al mijn 40 jaren ben ik nog nooit dik geweest en ik zal dat waarschijnlijk ook nooit worden. Maar toch. In mijn hoofd ben ik altijd dikker dan in het echt.
Wieke is morbide obees en wil dat in eerste instantie helemaal niet accepteren. Ze is gewoon een beetje dik. Hoewel ze op vakantie in Rome nauwelijks meer kan lopen.
“‘Je loopt al net als Erik,’ zegt mijn man, ‘zo wijdbeens.’ Hij bedoelt: je bent net zo dik als Erik en daarom loop je zo. Ik loop helemaal niet zoals Erik, een obese buurman. Die is veel dikker dan ik. Ik weet nauwelijks meer op welk plekje voet ik nog kan lopen, omdat overal blaren zitten, daarom loop ik zo. En we moeten de hele middag nog. Maar als hij had gezegd; ‘Je wordt net zo dik als Erik,’ dan waren de rapen meer dan gaar geweest.” p. 7
Uiteindelijk laat ze zich inschrijven in de obesitaskliniek in Hilversum, waar ze een jaar lang met een groep mede-obesen een multidisciplinair programma volgt (medische controles, groepsgesprekken, gesprekken met een psycholoog, voedingsadviezen, sport). En ze beschrijft in haar boek waar ze dit jaar - samen met haar groepsgenoten - doorheen gaat. De triomf als het afvallen lukt, het ongelooflijke balen bij een terugval, de inzichten in waarom ze zoveel eet. En dat alles open en bloot, zonder zichzelf te sparen.
“Ik kan alleen maar aan die worst denken. Primitiever kan het niet. Terwijl ik ‘niet doen’ prevel, loop ik naar de koelkast, pak het stuk worst en neem er een hap van. ‘Waar ben je nou mee bezig, stomme trut!’ zeg ik hardop. Ja, dat zal wel en ik neem meteen nog een hap. Een paar minuten later is de hele worst op. En ik kan wel janken.” p. 94
Het contrast met wat ze tegenkomt tijdens haar werkreizen naar Afrika is schrijnend. Wat een overvloed aan eten hebben we hier en wat een problemen brengt dat met zich mee.
Ze stelt zich kwetsbaar op, terwijl ze tegelijkertijd naar voren komt als een ontzettend sterke vrouw, vol humor en talenten. Een vrouw om van te houden!
“Dit boek is er gekomen, zegt ze: ‘Omdat ik mijn ervaringen wil delen met lezers. Ik weet dat geen enkel dieet blijvend helpt en in de obesitaskliniek heb ik vooral geleerd hoe ik anders met eten moet omgaan. Ik weet nu waarom ik zoveel at en hoe ik moet handelen als het misgaat. Omdat ik iemand ben zonder overdadige discipline, denk ik dat als ik kan afvallen en mijn gewicht leren beheersen, iedereen dat kan.’” achterflap
Een mooi boek over een zwaar onderwerp. Letterlijk en figuurlijk.
Volgende keer weer een ouderwets lekker boek uit Scandinavië.
"In mijn hoofd ben ik altijd dikker dan in het echt." Ik heb juist last van het omgekeerde. Zou dat dan ook een vorm van omdenken zijn?
BeantwoordenVerwijderenEn dat dan tussen kerstkransjes en oliebollen ;-)
Buuf M.
Haha, de ultieme vorm van omdenken zou ik zeggen. Vooral vasthouden!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig boek zoals ze alles beschrijft heel herkenbaar voor mij was het een absolute eye opener en heeft mij aangezet tot hoop ik de ultieme afval poging!
BeantwoordenVerwijderen