Ik ben in mijn leven al ontzettend vaak teruggekomen op overtuigingen die ik ooit uit de grond van mijn hart, luid en wel, verkondigde. Als dochter van een destijds hevig en overal zware shag rokende vader (we hebben het over de jaren 70 van de vorige eeuw) zou ik nooit maar dan ook nooit gaan roken. Wat een vieze gewoonte was dat. Tot ik een jaar of 17 werd en het stiekem toch wel heel stoer en interessant begon te vinden. Datzelfde meisje vond het ooit ook maar belachelijk dat mensen alcohol dronken. Drank nodig hebben om leuk te kunnen zijn, dat was toch wel ongelooflijk zielig. Need I say more?
Jaren later, inmiddels was ik al ver in de 20, vertelde grote zus M. me dat ze zwanger was van haar eerste kind. Fantastisch nieuws! Maar toen ze vertelde dat zij na de geboorte parttime zou gaan werken en haar man fulltime bezig bleef, vond ik dat toch wel wat burgerlijk. En dat moest ik natuurlijk ook hardop ventileren. Dat zou mij niet overkomen! Je voelt hem al aankomen: 4,5 jaar later, na de geboorte van zoon W, ging ik, jawel, parttime werken.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Want ja, als je nogal de neiging hebt om vaak en hardop te verkondigen wat je vindt, al dan niet subtiel (meer niet dan wel), dan moet je helaas ook vaak met de billen bloot.
Nou zijn dit natuurlijk allemaal niet zulke spannende zaken. Ingewikkelder wordt het als het om wezenlijke zaken gaat. Vorige week heb de film Inglourious Basterds gezien, een prachtige en ook humorvolle film over een groep Amerikaans Joodse soldaten, die tot doel hebben zoveel mogelijk Nazi’s te vermoorden. Zou ik dat kunnen? Iemand doden? Ik denk het niet. Maar in dit geval durf ik dat niet zo stellig te beweren. Want wat als je hele familie uitgeroeid wordt, zomaar, om niks? Of als je kind bedreigd wordt? Of mishandeld is? Eigenlijk wil ik het niet weten.
Zo ook de kwestie vrouwenmishandeling. Ik vind dat altijd zo moeilijk te begrijpen; vrouwen die zich laten slaan door hun echtgenoten. En ik weet ook wel dat het heel gemakkelijk is om te zeggen ‘dat zou ik nooit toestaan’ of ‘dat zou mij nooit overkomen’. Maar als ik heel eerlijk tegen jullie ben, denk ik het stiekem wel....
Marianne Fredriksson schrijft eigenlijk altijd over sterke vrouwen. Wijze, zelfstandige vrouwen. Elisabeths dochter gaat over zulke sterke vrouwen, die desondanks worden geslagen. Elisabeth, die een aantal jaren in haar gewelddadige huwelijk is blijven hangen en haar dochter Katarina, die na één mishandeling besluit niet meer bij haar minnaar te blijven.
We maken kennis met hen op het moment dat Katarina haar moeder vertelt dat ze zwanger is van een getrouwde, Amerikaanse man. Katarina is een autonome vrouw, die zich nooit heeft willen binden. Ze gaat van man naar man, zonder dat ze meer van hen wil dan een goede tijd. Maar Jack stelt ze voor aan haar moeder.
Als Katarina het nieuws van haar zwangerschap vervolgens aan haar minnaar vertelt, wordt deze ontzettend gewelddadig en slaat hij haar het ziekenhuis in. Elisabeth helpt Katarina met haar leven weer op poten krijgen, samen met Katarina’s broer en schoonzus. En langzaam maar zeker groeien ze naar elkaar toe. En vertelt Elisabeth aan haar dochter over haar eigen gewelddadige huwelijk en over haar redenen om zo lang bij haar man te blijven.
Een prachtige rol is weggelegd voor de schoonzus van Katarina, Erika. Een bijzondere vrouw met helderziende gaven. Overigens ook een type vrouw dat Fredriksson vaker beschrijft.
Beslist een aanrader dit boek, voor lezers die houden van boeken met wat meer psychologische beschrijvingen van de personages. Wel een echt vrouwenboek vrees ik, ik zie het A. nog niet lezen.
Het andere boek dat ik las is Vertrouwen in jou van Barbara Voors, een half Zweeds, half Nederlandse schrijfster, die opgroeide in Teheran (dit alleen al vind ik interessant). Meerdere boeken heb ik van haar gelezen en telkens ben ik weer verrast door de aparte personages die ze beschrijft.
In Vertrouwen in jou is de hoofdpersoon een jonge vrouw, Saga, die al op jonge leeftijd beide ouders verliest. Samen met haar 4 jaar oudere zus Felicia wordt ze in huis genomen door haar tante Britt, de zus van haar moeder. Deze Britt is een nare, liefdeloze vrouw, die Saga bijna de kans op een normaal leven ontneemt. Als Saga op haar 18e door haar zus wordt weggehaald bij Britt en op zichzelf gaat wonen, weet ze eigenlijk helemaal niet hoe dat moet. Ze maakt moeilijk contact en weet niet goed hoe ze relaties moet aangaan.
En dan ontmoet ze Zacharias. Een man die juist precies weet hoe dat moet, het leven ten volle leven. En samen worden ze ontzettend gelukkig. Totdat Zacharias zijn baan verliest en er achter komt dat hij in nog één opzicht niet zo perfect is als hij altijd dacht. En dan komen er scheuren in zijn prachtige buitenkant, zijn perfect leven en maken we kennis met wat zijn moeder heeft aangericht.
Saga en Zacharias gaan op reis om hun relatie te redden en maken een afschuwelijk trauma mee: ze rijden midden in de nacht een man aan, die het ongeluk niet overleeft. Ze leggen hem in een greppel, wissen hun sporen en vervolgen hun weg. Waarna ineens onduidelijk wordt wie de auto bestuurde tijdens het ongeluk. Saga en Zacharias geven elkaar de schuld en denken dat de ander gek aan het worden is. Ze zullen zichzelf diep in de ogen moeten kijken en heel eerlijk tegenover zichzelf moeten zijn, om samen nog een toekomst te hebben.
Ook dit boek gaat diep in op de zielenroerselen van de personages. Dat lees ik graag, maar na 2 van deze boeken is het weer tijd voor iets anders. Laat je verrassen!
dinsdag 22 mei 2012
maandag 14 mei 2012
Het spel van de engel - Carlos Ruiz Zafón & De hongerspelen - Suzanne Collins
Een aantal weken geleden dacht ik een nieuwe hobby te hebben. Fietsen. Fietsen zo hard dat ik ervan ga zweten. Goed voor de hartslag, de lijn, de lenigheid en het milieu. En daar ging ik, ‘s avonds na 20:00 uur. Of zelfs ‘s middags om 14.00 uur, op een onverwacht vrije middag, nog net voor de kinderen thuis kwamen. Zo’n 3 keer per week (want mate, dat ken ik niet). Makkelijke kleren aan en hop op de fiets. De fiets met kinderzitje achterop en mandje voorop (want hé, ik ga toch niet meteen een sportfiets ga kopen? Ik ken mezelf een beetje). Man, wat voelde dat goed. Zelfs nadat ik iets te fanatiek de ene kant op was gefietst (want oh wat ging dat soepel) en ik toen het hele stuk terug moest fietsen tegen de wind in. Op fietspaden waar geen boom of wat dan ook te bekennen was. En zelfs toen kon ik nog lachen, want hé wat was ik goed bezig. Kon ik mooi onderweg mijn blog over Het spel van de engel bedenken.
Het enige bruggetje dat ik overigens kon bedenken was dat ik aan het boek moest denken toen ik aan het fietsen was. Wat inmiddels ook al weer zo’n 3 weken geleden is...
Enfin, Het spel van de engel. Een knap geschreven boek, dat me toch niet echt kon boeien. Ondanks mijn bewondering voor de fantasie van de schrijver. Want schrijven, dat kun je volgens mij nog wel een beetje leren. Iets origineels en spannends bedenken daarentegen, ik weet niet hoe ze het doen, maar ik kan het niet.
David Martín, een jonge schrijver, wordt voor een enorm geldbedrag ingehuurd door een mysterieuze en sinistere opdrachtgever, die wil dat hij een boek schrijft dat de wereld verandert. Een boek over een godsdienst, zoals er nog nooit een godsdienst heeft bestaan. En met dit contract verkoopt Martín zijn ziel. Hij komt er achter dat zijn opdrachtgever ooit eenzelfde opdracht heeft gegeven aan een voorganger, die hier mee zijn eigen doodvonnis heet getekend. Allerlei parallellen lopen tussen de levens van deze Marlasca en Martín.
Het verrassendst uit het boek vond ik dat ook hier het Kerkhof der vergeten boeken (uit het vorige boek van Zafón) een rol speelt en dat de hoofdpersonen uit dat boek, Daniel Sempere en zijn vader, ook hier weer een belangrijke rol spelen.
Maar genoeg over Het spel van de engel. Laat ons praten over dat andere boek dat ik onlangs las, De hongerspelen van Suzanne Collins! Dit boek, geschreven voor jongeren, is werkelijk een page turner. Vorig zomer kwam A. er mee thuis. Drie boeken voor € 10,00 om mee te nemen op vakantie en dit was er 1 van. Mijn hemel, hoe kon hij dat nou toch doen, geld uitgeven aan boeken die het absoluut (echt absoluut) niet waard zijn. Flutromannetjes, die je meteen na het lezen weg doet. Had dan wat meer geld uitgegeven en een ‘echt’ boek gekocht. Bladiebladiebla... zo ging ik door. Tot ik afgelopen meivakantie in België door mijn eigen boeken heen was en toch maar begon aan De hongerspelen (die A. zo goed vond dat hij het nog wel een keer wilde lezen). En in 2 dagen had ik het uit. Wat een heerlijk boek! Heb meteen wat ruimte gemaakt in de boekenkast en deel 2 en 3 aan A. (en dus aan mij) cadeau gedaan.....
De hongerspelen gaat over een fictief land, gelegen in Noord-Amerika, dat bestaat uit een hoofdstad ‘Het Capitool’ en 12 districten. Ooit waren er 13, maar na een opstand van de Districten tegen de hoofdstad heeft Het Capitool dit 13e district met de grond gelijk gemaakt. En om de mensen eraan te blijven herinneren dat Het Capitool de absolute macht heeft, worden elk jaar De Hongerspelen georganiseerd. Uit elk district worden een jongen en een meisje tussen de 12 en de 18 gekozen. Deze 24 jongeren, tributen genaamd, leveren strijd in een speciaal voor de gelegenheid gemaakte arena en vechten tot de dood erop volgt. Slechts 1 tribuut kan overleven en de spelen eindigen pas op dat moment.
Onze hoofdpersoon, Katniss, wordt samen met Peeta naar Het Capitool gestuurd om District 12 te vertegenwoordigen. En De Hongerspelen kunnen beginnen....
Ik wil niet teveel over de verloop van de strijd vertellen, omdat het de hele spanning weghaalt. En spannend is het! Mijn tip: begin pas met lezen als je tijd hebt om het ook helemaal uit te lezen, want wegleggen gaat je niet lukken.
Voor de volgende keer (ik kan het niet laten) weer 2 Zweedse boeken!
Het enige bruggetje dat ik overigens kon bedenken was dat ik aan het boek moest denken toen ik aan het fietsen was. Wat inmiddels ook al weer zo’n 3 weken geleden is...
Enfin, Het spel van de engel. Een knap geschreven boek, dat me toch niet echt kon boeien. Ondanks mijn bewondering voor de fantasie van de schrijver. Want schrijven, dat kun je volgens mij nog wel een beetje leren. Iets origineels en spannends bedenken daarentegen, ik weet niet hoe ze het doen, maar ik kan het niet.
David Martín, een jonge schrijver, wordt voor een enorm geldbedrag ingehuurd door een mysterieuze en sinistere opdrachtgever, die wil dat hij een boek schrijft dat de wereld verandert. Een boek over een godsdienst, zoals er nog nooit een godsdienst heeft bestaan. En met dit contract verkoopt Martín zijn ziel. Hij komt er achter dat zijn opdrachtgever ooit eenzelfde opdracht heeft gegeven aan een voorganger, die hier mee zijn eigen doodvonnis heet getekend. Allerlei parallellen lopen tussen de levens van deze Marlasca en Martín.
Het verrassendst uit het boek vond ik dat ook hier het Kerkhof der vergeten boeken (uit het vorige boek van Zafón) een rol speelt en dat de hoofdpersonen uit dat boek, Daniel Sempere en zijn vader, ook hier weer een belangrijke rol spelen.
Maar genoeg over Het spel van de engel. Laat ons praten over dat andere boek dat ik onlangs las, De hongerspelen van Suzanne Collins! Dit boek, geschreven voor jongeren, is werkelijk een page turner. Vorig zomer kwam A. er mee thuis. Drie boeken voor € 10,00 om mee te nemen op vakantie en dit was er 1 van. Mijn hemel, hoe kon hij dat nou toch doen, geld uitgeven aan boeken die het absoluut (echt absoluut) niet waard zijn. Flutromannetjes, die je meteen na het lezen weg doet. Had dan wat meer geld uitgegeven en een ‘echt’ boek gekocht. Bladiebladiebla... zo ging ik door. Tot ik afgelopen meivakantie in België door mijn eigen boeken heen was en toch maar begon aan De hongerspelen (die A. zo goed vond dat hij het nog wel een keer wilde lezen). En in 2 dagen had ik het uit. Wat een heerlijk boek! Heb meteen wat ruimte gemaakt in de boekenkast en deel 2 en 3 aan A. (en dus aan mij) cadeau gedaan.....
De hongerspelen gaat over een fictief land, gelegen in Noord-Amerika, dat bestaat uit een hoofdstad ‘Het Capitool’ en 12 districten. Ooit waren er 13, maar na een opstand van de Districten tegen de hoofdstad heeft Het Capitool dit 13e district met de grond gelijk gemaakt. En om de mensen eraan te blijven herinneren dat Het Capitool de absolute macht heeft, worden elk jaar De Hongerspelen georganiseerd. Uit elk district worden een jongen en een meisje tussen de 12 en de 18 gekozen. Deze 24 jongeren, tributen genaamd, leveren strijd in een speciaal voor de gelegenheid gemaakte arena en vechten tot de dood erop volgt. Slechts 1 tribuut kan overleven en de spelen eindigen pas op dat moment.
Onze hoofdpersoon, Katniss, wordt samen met Peeta naar Het Capitool gestuurd om District 12 te vertegenwoordigen. En De Hongerspelen kunnen beginnen....
Ik wil niet teveel over de verloop van de strijd vertellen, omdat het de hele spanning weghaalt. En spannend is het! Mijn tip: begin pas met lezen als je tijd hebt om het ook helemaal uit te lezen, want wegleggen gaat je niet lukken.
Voor de volgende keer (ik kan het niet laten) weer 2 Zweedse boeken!
Abonneren op:
Posts (Atom)