Ik durf het bijna niet te vragen, maarre…. Zijn
jullie daar nog? Na al die weken boekenstilte? Uiteraard heb ik genoeg redenen waarom
ik weken niet heb geschreven maar daar hebben jullie niets aan. Dus: sorry!
Hier ben ik weer. Fijn jullie weer te ontmoeten.
Het laatste boek dat ik voor de vakantie las
was Tirza van Arnon Grunberg. Eindelijk eens een boek over een bizarre vader,
na al die boeken over moeders. En bizar is hij, deze vader. Het knappe van
Grunberg vind ik dat hij je langzaam meeneemt in het karakter van deze Jörgen
Hofmeester, vader van 2 dochters, van
wie de jongste Tirza zijn lieveling is. Jarenlang heeft hij in zijn eentje voor
haar gezorgd, nadat zijn vrouw hem verliet en zijn oudste dochter het huis uit
ging. Steeds beknellender wordt duidelijk hoe zijn liefde voor Tirza zijn
bestaansreden is.
Professioneel en financieel zit het hem niet
mee. Hij is door de gerenommeerde uitgeverij waar hij werkte op een botte
manier aan de kant gezet en door een wilde speculatie is zijn spaargeld als
sneeuw voor de zon verdwenen.
Het verhaal begint op het moment dat Jörgen sushi
en sashimi staat klaar te maken voor het eindexamenfeest van Tirza, dat die
avond plaats zal vinden. Enkele dagen daarvoor stond totaal onverwacht zijn
vrouw voor de deur. Om weer thuis te komen wonen. Niet omdat ze haar man en
kinderen zo miste, maar omdat het de enige plek was waar ze nog naar toe kon.
En omdat ze wist dat hij haar toch wel weer toe zou laten.
Langzaamaan merk je hoe Jörgen in zijn eigen
wereld leeft en hoe hij nauwelijks deel uitmaakt van de wereld om hem heen.
Beheerst en met alles onder controle gaat hij het leven aan, emoties toont hij weinig
en echt relaties aangaan kan hij niet. En dat terwijl hij zelf denkt zich te
gedragen zoals het hoort.
Op het examenfeest ontmoet hij de vriend van
Tirza, met wie ze een reis door Afrika gaat maken. En daar begint de angst. Deze vriend lijkt in Jörgens
ogen namelijk als twee druppels water op Mohammed Atta. En als Tirza dan
tijdens de reis ook nog verdwijnt, raakt Jörgen zichzelf helemaal kwijt.
Een prachtig boek, dat laat zien hoe
allesoverheersende liefde gekmakend kan zijn.
Voor de volgende keer ben ik “Extreem luid
& ongelooflijk dichtbij” van Jonathan Safran Foer aan het lezen. Ik ben nu
ongeveer op een derde en geniet enorm van dit onalledaagse boek. Man, wat een mooie zinnen zitten er tussen! Maar voordat ik zover ben, nog een klein inkijkje in de boeken die ik in de
vakantie heb gelezen. Misschien dat er nog iets voor jullie bij zit.
Ten eerste natuurlijk deel 2 en 3 van de
Hongerspelen: Vlammen en Spotgaai. Móói! Knap geschreven en ontzettend spannend.
Deel 3 moest ik wat verder doorlezen voor het me echt greep, maar toen had hij
me ook totaal. Aanbevolen voor jong en oud!
Beste vriend van Robert Vuijsje: misschien kennen
jullie hem van zijn debuut “Alleen maar nette mensen”, over een jonge Joodse
man uit een gegoed milieu, die valt op negerinnen met grote borsten en dikke
billen. Beste vriend gaat over de leegte van het beroemd willen zijn om de
beroemdheid. Over wat dat je kost. Als de hoofdpersoon uiteindelijk moet kiezen
tussen zijn roem en zijn kind, krijgt het boek een wending die ik niet aan zag
komen. In veel recensies wordt het boek als “bijzonder geestig” en “buitengewoon
grappig” beschreven (wat het ook is), mij is vooral de tragiek van het einde
bijgebleven. Ik kreeg er buikpijn van…
Tja en dan De dag na morgen van Alan Folsom. Je
moet wat meenemen op vakantie, niet waar? Een dikke pil met een razend spannend
verhaal, dat erg goed in elkaar zit. Een Amerikaanse chirurg komt in Parijs bij
toeval oog in oog te staan met de moordenaar van zijn vader. Een knap plot met
een ontknoping die je ergens voelt aankomen en toch verrassend is. Maar… echt aanraden zal ik het niet. En dat
kwam door de ontzettend Amerikaanse schrijfstijl van Folsom, die me een aantal
keren flink irriteerde. Als je over een minnares schrijft dat ze “albasten
borsten” heeft, dan kan ik net zo goed een Bouquet Reeks boekje pakken. De
uitwerking van de personages ging overigens ook niet veel dieper dan dit niveau,
waardoor het boek nergens echt diepgang krijgt. Maar zoals ik al zei en ook
echt moet toegeven, het verhaal zelf klopt wel aan alle kanten.
Om af te kicken van Folsom had ik gelukkig
nog 2 boeken van Henning Mankell mee (altijd goed om bij de hand te hebben)! De
Chinees, waarin razend knap verband wordt gelegd tussen een gruwelijke 19-voudige
moord in een gehucht in Noorwegen en de aanleg van de spoorlijn in Amerika in
de 19e eeuw. En Midzomermoord, over onze welbekende
politierechercheur Kurt Wallander, die wederom een bijna onoplosbare moord weet
op te lossen. Smullen!
Voor de volgende vakantie wil ik wel een
e-reader……
