Was het niet John Lennon die zei: “Life is what happens to you while you're busy making other plans”? Vanmiddag was het zo’n geplande middag die totaal anders verliep. En wat is dat leuk! Zei ik, met control als middle name....
Vanmiddag een kerstboom uitgezocht voor de straatkerstborrel volgende week. Normaal gesproken hebben we een stuk of 6 kleine boompjes, dit jaar zouden we het bij 1 boom laten. “Maar dan wel eentje die wat groter is”. Nou kon ik kiezen uit 1,50 of bijna 5 meter..... Tja, dan wordt het dus die laatste, dat snap je wel. In mijn kleine bestelautootje paste die niet, dus A. zou hem aan het eind van de middag ophalen.
Nou was A. van plan nog veel te werken deze middag - alleen even tussendoor boompje ophalen - en dan zouden we na het eten eindelijk onze eigen boom opzetten. Kids al helemaal opgewonden. Het liep een beetje anders..... Straatkerstboom bleek te groot om zelf uit de auto te krijgen (hoe hij erin is gekomen en hoe A. ermee naar huis is gereden, ik wil het niet weten) en buurman H. wilde wel even helpen. Toen hebben ze dat ding ook maar meteen opgezet, want anders ligt tie daar maar zo. Kleine M. belde overal aan om te vertellen over die “enorme kerstboom die maar € 48,00 kostte” (tja, dat laatste was nou niet nodig om te vertellen, maar wel een fantastisch koopje niet waar?) en buurvrouw D. kwam prompt met een flesje wijn aanzetten want “een kerstboom opzetten zonder wijn, da’s natuurlijk niks”. Helemaal mee eens!
Uiteindelijk was het natuurlijk veel te laat om nog te koken. Gelukkig had ik vanmiddag al zo de pest in van dit vieze natte koude winderige weer dat ik een grote pan soep had gemaakt, die we toen samen met buren H. en M. en alle kids opgegeten hebben. Dat werk van A? Dat moet morgen maar. Onze eigen kerstboom opzetten? Tja, dat ook.
Maar genoten hebben we!
Nu die blog nog...
Een literaire thriller deze keer, over de Venetiaanse ‘commissario’ Guido Brunetti. Donna Leon is een Amerikaanse schrijfster, die sinds 1981 in Venetië woont, de stad waaraan ze haar hart heeft verpand.
Een groot deel van mijn liefde voor deze boeken over Brunetti (de eerste verscheen in 1992) is dat ik het heerlijk vind om over Italië te lezen. Brunetti wandelt heel wat af door Venetië, hier en daar een espresso drinkend. Hoe vaak ben ik er niet geweest, steeds met zoveel plezier. In de gondel met vriendin C. (en nog twee vakantiegangers); tijdens het carnaval (wij arme studenten verkleed als raven, met een kartonnen gele snavel en een pak van vuilniszakken..... een tikkeltje afstekend tegen al die mooie gemaskerde Venetianen, kun je je dat voorstellen?); met A. en N. en K. op het Piazza San Marco, K. achter de duiven aanrennend “de duiven zijn mijn vriendjes”. En ….. Ja, ik heb mijn hart verpand aan Italië, aan de taal, aan het eten, de sfeer, de cultuur. En als ik dan lees over die stad geniet ik elke keer weer opnieuw.
Brunetti is inmiddels wel een personage geworden dat ik graag mag. En ook zijn vrouw Paola, die hem elke dag twee keer een heerlijke maaltijd voorzet (ondanks haar werk als universitair docent, hoe doet ze dat??). En ondanks (of dankzij?) al die rare tics van die Italianen:
“Brunetti pakte een van de sandwiches van het bord. Omdat hij zich ervoor schaamde om staande etend gezien te worden, ging hij weer zitten en at hem op.” p. 80
Huh? Oh ja, dat herinner ik me nog van mijn jaar Italië. Dat ik ze met mijn Nederlandse achtergrond vaak helemaal niet begrijp. En zij mij niet. Waar ik als een olifant door de porselein kast heen stamp (niet alleen daar vrees ik), zijn er in Italië heel veel ongeschreven regels over wat wel en wat niet hoort. Wat je wel zegt en wat niet. Wat je best mag doen, maar waar je vooral nooit over praat. Mijn motto “what you see is what you get” werkt niet echt in Italië zeg maar.....
Een oude vrouw zonder vijanden sterft. Wat lijkt op een hartaanval, zou ook best moord of doodslag geweest kunnen zijn. Brunetti duikt de wereld in van de oudere Venetianen en van het fenomeen “onderdak voor mishandelde vrouwen”. En natuurlijk altijd bijgestaan door de secretaresse van het politiebureau, Signora Elettra. De slimste van het hele politie apparaat, die alle wegen kent om aan informatie te komen en die zich daarbij totaal niet gehinderd voelt door de wet.
Fijn boekje om te lezen. En toch. Ik ga me steeds meer ergeren aan de manier waarop mevrouw Leon Zuid-Italianen afschildert. Ja, ook ik heb de Italianen leren kennen als vrij nationalistisch en racistisch en volgens de Noord-Italianen begint Afrika echt bij Rome. En toch. Als buitenlandse hoor je dat niet zo te ventileren. Vind ik dan. Zou ze daarom haar boeken over Brunetti niet in het Italiaans vertaald willen hebben?
Desondanks blijven haar boeken voor Venetië liefhebbers verplichte kost. En het gekke is dat ondanks al die ongeschreven maar o zo belangrijke regels het leven in Italië altijd net even wat losser lijkt dan in Nederland. En heeft het leven daar meer de kans om te ‘gebeuren’ terwijl je andere plannen aan het maken bent....
Vanmiddag een kerstboom uitgezocht voor de straatkerstborrel volgende week. Normaal gesproken hebben we een stuk of 6 kleine boompjes, dit jaar zouden we het bij 1 boom laten. “Maar dan wel eentje die wat groter is”. Nou kon ik kiezen uit 1,50 of bijna 5 meter..... Tja, dan wordt het dus die laatste, dat snap je wel. In mijn kleine bestelautootje paste die niet, dus A. zou hem aan het eind van de middag ophalen.
Nou was A. van plan nog veel te werken deze middag - alleen even tussendoor boompje ophalen - en dan zouden we na het eten eindelijk onze eigen boom opzetten. Kids al helemaal opgewonden. Het liep een beetje anders..... Straatkerstboom bleek te groot om zelf uit de auto te krijgen (hoe hij erin is gekomen en hoe A. ermee naar huis is gereden, ik wil het niet weten) en buurman H. wilde wel even helpen. Toen hebben ze dat ding ook maar meteen opgezet, want anders ligt tie daar maar zo. Kleine M. belde overal aan om te vertellen over die “enorme kerstboom die maar € 48,00 kostte” (tja, dat laatste was nou niet nodig om te vertellen, maar wel een fantastisch koopje niet waar?) en buurvrouw D. kwam prompt met een flesje wijn aanzetten want “een kerstboom opzetten zonder wijn, da’s natuurlijk niks”. Helemaal mee eens!
Uiteindelijk was het natuurlijk veel te laat om nog te koken. Gelukkig had ik vanmiddag al zo de pest in van dit vieze natte koude winderige weer dat ik een grote pan soep had gemaakt, die we toen samen met buren H. en M. en alle kids opgegeten hebben. Dat werk van A? Dat moet morgen maar. Onze eigen kerstboom opzetten? Tja, dat ook.
Maar genoten hebben we!
Nu die blog nog...
Een literaire thriller deze keer, over de Venetiaanse ‘commissario’ Guido Brunetti. Donna Leon is een Amerikaanse schrijfster, die sinds 1981 in Venetië woont, de stad waaraan ze haar hart heeft verpand.
Een groot deel van mijn liefde voor deze boeken over Brunetti (de eerste verscheen in 1992) is dat ik het heerlijk vind om over Italië te lezen. Brunetti wandelt heel wat af door Venetië, hier en daar een espresso drinkend. Hoe vaak ben ik er niet geweest, steeds met zoveel plezier. In de gondel met vriendin C. (en nog twee vakantiegangers); tijdens het carnaval (wij arme studenten verkleed als raven, met een kartonnen gele snavel en een pak van vuilniszakken..... een tikkeltje afstekend tegen al die mooie gemaskerde Venetianen, kun je je dat voorstellen?); met A. en N. en K. op het Piazza San Marco, K. achter de duiven aanrennend “de duiven zijn mijn vriendjes”. En ….. Ja, ik heb mijn hart verpand aan Italië, aan de taal, aan het eten, de sfeer, de cultuur. En als ik dan lees over die stad geniet ik elke keer weer opnieuw.
Brunetti is inmiddels wel een personage geworden dat ik graag mag. En ook zijn vrouw Paola, die hem elke dag twee keer een heerlijke maaltijd voorzet (ondanks haar werk als universitair docent, hoe doet ze dat??). En ondanks (of dankzij?) al die rare tics van die Italianen:
“Brunetti pakte een van de sandwiches van het bord. Omdat hij zich ervoor schaamde om staande etend gezien te worden, ging hij weer zitten en at hem op.” p. 80
Huh? Oh ja, dat herinner ik me nog van mijn jaar Italië. Dat ik ze met mijn Nederlandse achtergrond vaak helemaal niet begrijp. En zij mij niet. Waar ik als een olifant door de porselein kast heen stamp (niet alleen daar vrees ik), zijn er in Italië heel veel ongeschreven regels over wat wel en wat niet hoort. Wat je wel zegt en wat niet. Wat je best mag doen, maar waar je vooral nooit over praat. Mijn motto “what you see is what you get” werkt niet echt in Italië zeg maar.....
Een oude vrouw zonder vijanden sterft. Wat lijkt op een hartaanval, zou ook best moord of doodslag geweest kunnen zijn. Brunetti duikt de wereld in van de oudere Venetianen en van het fenomeen “onderdak voor mishandelde vrouwen”. En natuurlijk altijd bijgestaan door de secretaresse van het politiebureau, Signora Elettra. De slimste van het hele politie apparaat, die alle wegen kent om aan informatie te komen en die zich daarbij totaal niet gehinderd voelt door de wet.
Fijn boekje om te lezen. En toch. Ik ga me steeds meer ergeren aan de manier waarop mevrouw Leon Zuid-Italianen afschildert. Ja, ook ik heb de Italianen leren kennen als vrij nationalistisch en racistisch en volgens de Noord-Italianen begint Afrika echt bij Rome. En toch. Als buitenlandse hoor je dat niet zo te ventileren. Vind ik dan. Zou ze daarom haar boeken over Brunetti niet in het Italiaans vertaald willen hebben?
Desondanks blijven haar boeken voor Venetië liefhebbers verplichte kost. En het gekke is dat ondanks al die ongeschreven maar o zo belangrijke regels het leven in Italië altijd net even wat losser lijkt dan in Nederland. En heeft het leven daar meer de kans om te ‘gebeuren’ terwijl je andere plannen aan het maken bent....
De boom is geweldig. Retecool zoals mijn kinderen zeiden (je snapt wel: niet zo goed opgevoed als de jouwe)
BeantwoordenVerwijderenIk ga op zoek naar Brunetti, want je aanbevelingen zijn me tot nu toe wel bevallen
groetjes,
Dorothé