Tja, dan kies je een boek van meer dan 500 bladzijdes, in een week dat je oudste zoon jarig is en je ‘s avonds ook nog andere verplichtingen hebt (wat allemaal niet onbekend was van te voren, dus erg slim is het niet), blijkt het boek ook nog niet door te komen te zijn! Althans, vooral het begin niet. Stom boek.... Het heeft dus even wat moeite gekost om dit stuk te schrijven.
Wat ik altijd doe als een boek mij niet aanspreekt, maar ik het om welke reden dan ook wil uitlezen (wat niet vaak voorkomt, want hé, waarom zou je met tegenzin een boek lezen als er in de wereld nog duizenden en duizenden boeken zijn die je wel interesseren?) is met een ander boek beginnen, voor de leuk. Dus 1 boek om door te worstelen en een ander om van te genieten. Deze keer ben ik in Toewijding begonnen van Elizabeth Gilbert (ja, dat vervolg op Eten, bidden en beminnen). Omdat dat ook wel weer een erg vrouwenboek is en ik daar de laatste tijd al zoveel van gelezen heb, ben ik daarnaast ook in Laat het morgen mooi weer zijn van Abdelkader Benali begonnen. Twee half uitgelezen boeken dus. Drie keer raden wat ik volgende week ga beschrijven...
Maar goed, na enig doorkauwen heb ik Winterzusters toch uitgelezen. Het bestaat uit verschillende verhaallijnen. Het ene beschrijft het kinderleven van de tweelingzusjes Inez en Elsie. Uiterlijk identiek, innerlijk heel anders. De zusjes worden voornamelijk door hun moeder opgevoed, hun vader verblijft hele periodes in een sanatorium. Moeder is continu nerveus, maar weet dat goed te verbloemen. Behalve tijdens de bezoeken aan hun vader.
Erg ongeloofwaardig vind ik het dat de zusjes de eerste jaren van hun leven onafscheidelijk zijn (ze delen een heel eigen fantasiewereld) en dat daar dan ineens helemaal een eind aan komt.
“Misschien was het die nervositeit die de eerste scheurtjes veroorzaakte in de band tussen Inez en Elsie, die nervositeit die nooit benoemd mocht worden, maar die er toch altijd was en elke dag, elke week, elke maand toenam, totdat die ten slotte zo zwaar werd dat de ene zus niet meer kon aanzien hoeveel de andere zus moest dragen, want als ze dat deed, zou ze moeten toegeven dat ze zelf onder dezelfde last gebukt ging.” p. 79.
Uiteindelijk spreken de zussen nauwelijks nog met elkaar tot Elsie ongewild zwanger raakt en haar kind helemaal niet wil. Inez wil het wel, ze raakt voor het eerst van haar leven verliefd, op deze baby. Het zal ook de enige persoon blijven van wie Inez werkelijk houdt.
“Elsie haalde het kussen van haar mond, maar verborg nog steeds haar ogen. ‘Ik wil hem niet’, zei ze. ‘Ik wil hem echt niet.’ ‘Maar ik wel’, zei Inez. Elsie haalde het hele kussen weg en keek haar aan. ‘Hij is niet van jou.’ ‘Dat weet ik. Maar ik wil hem wel.’ ‘Je bent niet goed snik’, zei Elsie, die haar gezicht weer verborg. Dat was het langste gesprek dat ze in bijna een jaar hadden gevoerd.” p. 123.
De tweede verhaallijn is die van Björn, de zoon van Elsie, opgegroeid bij Inez. Hij is net doorgebroken met zijn jongensband The Typhoons. Van een ongewilde zoon en verlegen puber is hij ineens een tieneridool. Ondanks het feit dat hij hierdoor eindelijk succes heeft bij de meisjes, wordt hij hier niet gelukkig van. Zijn nichtje Susanne, met wie hij opgroeit als broer en zus, staat haar hele leven al in zijn schaduw. Door zijn roem wordt zij ineens ook interessant als het ‘zusje-van’. Dit geeft haar een identiteit waar ze even houvast aan heeft, tot ze erachter komt dat dit een farce is: zonder beroemde broer is niemand in haar geïnteresseerd. Vlak voor een tournee probeert Elsie, na al die jaren, Björn te vertellen wie zijn vader is en uit te leggen waarom ze tot haar keuze gekomen is. Björn wil het niet horen en is door dit gesprek danig van slag. Als Susanne mee gaat op tournee, samen met haar vriendin Eva, wordt ze geconfronteerd met de valse vriendschap van Eva. En als er bij een optreden een macaber voorval plaats vindt op het podium, verdwijnt Björn van de aardbodem, om nooit meer iets van zich te laten horen.
De derde verhaallijn is die van Susanne, inmiddels volwassen en schrijfster van misdaadromans. Ze leeft ze nog steeds in de marge van het leven, net als in haar jeugd. Haar moeder is in een langdurige psychose geraakt na de verdwijning van Björn. Het kind, dat het licht in haar ogen was, de enige voor wie ze was getrouwd om hem een vader te geven, de enige voor wie ze een eigen kind had gewild, om hem een broer of zus te geven.
“Inez zat krijsend aan de binnenkant van haar oogleden; haar gezicht was van haat verwrongen en ze schreeuwde met zo’n schelle stem dat Susanne bij de herinnering in elkaar kroop. ‘Jij! Jij! Jij bent het niet waard om te leven! Waarom ben jij niet degene die verdween! Jij verdomde kleine hoer...’”. p. 447
Als Susanne meereist met een onderzoeksschip op expeditie naar de Noordpool, wordt ze op een agressieve manier herinnerd aan haar verleden. De persoon die hiervoor verantwoordelijk blijkt te zijn, is onlosmakelijk verbonden met het lot van Björn en daarom ook met dat van Susanne. Onwaarschijnlijk dat juist deze persoon op het schip meevaart en buitengewoon knullig hoe hij zichzelf verraadt.
Uiteindelijk weet Susanne zichzelf te redden. Na de verdwijning van Björn heeft Elsie haar geholpen uit een depressie te komen.
“Susanne balde haar vuisten in haar wanten. ‘Me verweren? Hoe zou ik me kunnen verweren?’ Elsie bleef staan. Ze wendde zich tot Susanne, stak haar handen in de zakken van haar mantel en keek haar aan. ‘Je moet jezelf verdedigen. Je bent het waard om verdedigd te worden.’ …........................................................................................
Ze glimlachte naar Elsie. ‘Ik zal me verweren’, zei ze. ‘Jij moet me leren hoe je dat doet.’ ‘Het weinige dat ik je leren kan, zal ik je leren’, zei Elsie.” p. 480-481
Dit helpt Susanne jaren later om de demonen uit haar verleden aan te pakken. En Elsie kan hiermee enigszins haar schuld vereffenen.
Hoewel ik zelf graag bij een Scandinavische schrijver bleef voor deze week, viel het dus danig tegen. Maar laat je door mijn verhaal vooral niet ontmoedigen! Liza Marklund, Henning Mankell, Karin Altvegen; allemaal erg de moeite waard. En eerlijk gezegd ook Aprilheks en De vrouw die ik nooit was van deze Majgull Axelsson. Stiekem ben ik wel benieuwd wat jullie van Winterzusters vinden...
Voor de volgende keer dus Laat het morgen mooi weer zijn van Abdelkader Benali of Toewijding van Elizabeth Gilbert. Of alle 2.... Maar even geen kille, nare, liefdeloze moeders meer, na de vorige twee boeken ben ik daar wel even klaar mee.Wat ik altijd doe als een boek mij niet aanspreekt, maar ik het om welke reden dan ook wil uitlezen (wat niet vaak voorkomt, want hé, waarom zou je met tegenzin een boek lezen als er in de wereld nog duizenden en duizenden boeken zijn die je wel interesseren?) is met een ander boek beginnen, voor de leuk. Dus 1 boek om door te worstelen en een ander om van te genieten. Deze keer ben ik in Toewijding begonnen van Elizabeth Gilbert (ja, dat vervolg op Eten, bidden en beminnen). Omdat dat ook wel weer een erg vrouwenboek is en ik daar de laatste tijd al zoveel van gelezen heb, ben ik daarnaast ook in Laat het morgen mooi weer zijn van Abdelkader Benali begonnen. Twee half uitgelezen boeken dus. Drie keer raden wat ik volgende week ga beschrijven...
Maar goed, na enig doorkauwen heb ik Winterzusters toch uitgelezen. Het bestaat uit verschillende verhaallijnen. Het ene beschrijft het kinderleven van de tweelingzusjes Inez en Elsie. Uiterlijk identiek, innerlijk heel anders. De zusjes worden voornamelijk door hun moeder opgevoed, hun vader verblijft hele periodes in een sanatorium. Moeder is continu nerveus, maar weet dat goed te verbloemen. Behalve tijdens de bezoeken aan hun vader.
Erg ongeloofwaardig vind ik het dat de zusjes de eerste jaren van hun leven onafscheidelijk zijn (ze delen een heel eigen fantasiewereld) en dat daar dan ineens helemaal een eind aan komt.
“Misschien was het die nervositeit die de eerste scheurtjes veroorzaakte in de band tussen Inez en Elsie, die nervositeit die nooit benoemd mocht worden, maar die er toch altijd was en elke dag, elke week, elke maand toenam, totdat die ten slotte zo zwaar werd dat de ene zus niet meer kon aanzien hoeveel de andere zus moest dragen, want als ze dat deed, zou ze moeten toegeven dat ze zelf onder dezelfde last gebukt ging.” p. 79.
Uiteindelijk spreken de zussen nauwelijks nog met elkaar tot Elsie ongewild zwanger raakt en haar kind helemaal niet wil. Inez wil het wel, ze raakt voor het eerst van haar leven verliefd, op deze baby. Het zal ook de enige persoon blijven van wie Inez werkelijk houdt.
“Elsie haalde het kussen van haar mond, maar verborg nog steeds haar ogen. ‘Ik wil hem niet’, zei ze. ‘Ik wil hem echt niet.’ ‘Maar ik wel’, zei Inez. Elsie haalde het hele kussen weg en keek haar aan. ‘Hij is niet van jou.’ ‘Dat weet ik. Maar ik wil hem wel.’ ‘Je bent niet goed snik’, zei Elsie, die haar gezicht weer verborg. Dat was het langste gesprek dat ze in bijna een jaar hadden gevoerd.” p. 123.
De tweede verhaallijn is die van Björn, de zoon van Elsie, opgegroeid bij Inez. Hij is net doorgebroken met zijn jongensband The Typhoons. Van een ongewilde zoon en verlegen puber is hij ineens een tieneridool. Ondanks het feit dat hij hierdoor eindelijk succes heeft bij de meisjes, wordt hij hier niet gelukkig van. Zijn nichtje Susanne, met wie hij opgroeit als broer en zus, staat haar hele leven al in zijn schaduw. Door zijn roem wordt zij ineens ook interessant als het ‘zusje-van’. Dit geeft haar een identiteit waar ze even houvast aan heeft, tot ze erachter komt dat dit een farce is: zonder beroemde broer is niemand in haar geïnteresseerd. Vlak voor een tournee probeert Elsie, na al die jaren, Björn te vertellen wie zijn vader is en uit te leggen waarom ze tot haar keuze gekomen is. Björn wil het niet horen en is door dit gesprek danig van slag. Als Susanne mee gaat op tournee, samen met haar vriendin Eva, wordt ze geconfronteerd met de valse vriendschap van Eva. En als er bij een optreden een macaber voorval plaats vindt op het podium, verdwijnt Björn van de aardbodem, om nooit meer iets van zich te laten horen.
De derde verhaallijn is die van Susanne, inmiddels volwassen en schrijfster van misdaadromans. Ze leeft ze nog steeds in de marge van het leven, net als in haar jeugd. Haar moeder is in een langdurige psychose geraakt na de verdwijning van Björn. Het kind, dat het licht in haar ogen was, de enige voor wie ze was getrouwd om hem een vader te geven, de enige voor wie ze een eigen kind had gewild, om hem een broer of zus te geven.
“Inez zat krijsend aan de binnenkant van haar oogleden; haar gezicht was van haat verwrongen en ze schreeuwde met zo’n schelle stem dat Susanne bij de herinnering in elkaar kroop. ‘Jij! Jij! Jij bent het niet waard om te leven! Waarom ben jij niet degene die verdween! Jij verdomde kleine hoer...’”. p. 447
Als Susanne meereist met een onderzoeksschip op expeditie naar de Noordpool, wordt ze op een agressieve manier herinnerd aan haar verleden. De persoon die hiervoor verantwoordelijk blijkt te zijn, is onlosmakelijk verbonden met het lot van Björn en daarom ook met dat van Susanne. Onwaarschijnlijk dat juist deze persoon op het schip meevaart en buitengewoon knullig hoe hij zichzelf verraadt.
Uiteindelijk weet Susanne zichzelf te redden. Na de verdwijning van Björn heeft Elsie haar geholpen uit een depressie te komen.
“Susanne balde haar vuisten in haar wanten. ‘Me verweren? Hoe zou ik me kunnen verweren?’ Elsie bleef staan. Ze wendde zich tot Susanne, stak haar handen in de zakken van haar mantel en keek haar aan. ‘Je moet jezelf verdedigen. Je bent het waard om verdedigd te worden.’ …........................................................................................
Ze glimlachte naar Elsie. ‘Ik zal me verweren’, zei ze. ‘Jij moet me leren hoe je dat doet.’ ‘Het weinige dat ik je leren kan, zal ik je leren’, zei Elsie.” p. 480-481
Dit helpt Susanne jaren later om de demonen uit haar verleden aan te pakken. En Elsie kan hiermee enigszins haar schuld vereffenen.
Hoewel ik zelf graag bij een Scandinavische schrijver bleef voor deze week, viel het dus danig tegen. Maar laat je door mijn verhaal vooral niet ontmoedigen! Liza Marklund, Henning Mankell, Karin Altvegen; allemaal erg de moeite waard. En eerlijk gezegd ook Aprilheks en De vrouw die ik nooit was van deze Majgull Axelsson. Stiekem ben ik wel benieuwd wat jullie van Winterzusters vinden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten