Ik heb nog nooit zo vaak de vraag “Hoe doe je dat toch?” gehoord als de afgelopen weken. En dan ging het niet om mijn fantastische kookkunst of over met 10-vingers blind typen. Nee, hoe ik zoveel boeken kan lezen naast mijn werk, gezin en alles wat een bijna 40-jarige vrouw nog meer doet.
Nou weet ik niet wat jullie doen als je staat te wachten tot het water van de pasta kookt, maar ik leun dan tegen het aanrecht met een boek. En in de saus roeren gaat heel goed met 1 hand; heb je toch mooi een andere hand vrij... Niet heel Zen, ik weet het, ik zou eigenlijk met mijn hele aandacht bij die tomatensaus moeten zijn, het pruttelen aanschouwen en de geur opsnuiven. Maar ja, dat doe ik dan weer niet. En wat ook heel goed helpt: minder TV kijken. Scheelt zo een uur of 2 per dag. Hoewel me dat deze week even goed is mis gegaan: Desperate Housewives is weer begonnen. Maar goed: elk moment dat ik iets zou kunnen doen wat niet persé hoeft, ga ik dus lezen.
Maar ik moet toegeven dat 2 boeken per week wel een uitdaging is. Ik moet of rekening gaan houden met de dikte van de boeken of gewoon één boek beschrijven. Om nog even in het midden te laten wat ik ga doen, krijg je er deze week 1,5....
Toewijding van Elizabeth Gilbert leest heel gemakkelijk. Ik ben gek op haar schrijfstijl; snel, met humor en heel toegankelijk. Maar wat ik minder interessant aan dit boek vind, is dat het één lange verhandeling is. Zonder kop of staart. Degenen die Eten, bidden en beminnen hebben gelezen (wat ik heerlijk vond om te lezen), weten dat de schrijfster na een nare scheiding op zoek is gegaan naar zichzelf en naast zichzelf ook een nieuwe liefde heeft gevonden, Felipe. In Toewijding blijkt dat Felipe, na meerdere malen met een 3-maanden visum in de VS te zijn geweest, het land niet meer in komt. De enige manier om dit te regelen is door te gaan trouwen. En dat is nou net hetgeen ze elkaar beloofd hadden nooit meer te doen. Hun nare scheidingen hebben de zin in een nieuw huwelijk voorgoed verpest. Maar aangezien Liz in de VS wil blijven wonen en Felipe zijn zaken daar doet, besluiten ze toch maar dat hun liefde sterk genoeg is om dat huwelijk aan te gaan. De maanden die ze moeten wachten op alle papieren rompslomp gebruiken ze om veel te reizen. En Liz neemt het huwelijk maar eens onder de loep: ze leest veel over de geschiedenis van het huwelijk, interviewt mensen over de verschillende culturele gebruiken, beschrijft de veranderende rol van de vrouw en nog veel meer. Leuk om te lezen, absoluut, maar ik vind 350 pagina’s hierover wel een beetje veel. Het deed me overigens denken aan de boeken van Midas Dekkers (die ik hilarisch en fantastisch vind, bijna een belediging om ze te vergelijken); heel veel informatie maar geen lijn te ontdekken. Ik heb op pagina 218 dus ook maar besloten om het hierbij te laten. Ik geloof het wel, hoef het boek niet tot het einde uit te lezen. Wel nog een leuk citaat:
“Maar toen choqueerde die vrouw van bijna een eeuw oud me. Mijn grootmoeder wierp haar handen in de lucht en zei: ‘Ach, ik kan het je net zo goed meteen vragen! Nu je die aardige man hebt ontmoet, ben je hoop ik toch niet van plan te trouwen en kinderen te krijgen en te stoppen met schrijven?’” p. 211
En dan nu Laat het morgen mooi weer zijn. Een heel ander boek, met een totaal andere schrijfstijl. Ik had het meegenomen uit de bibliotheek omdat ik een ander boek van Benali, De stem van mijn moeder, al eens had gelezen en ik dat een schitterend boek vond. In dit boek zorgt het grote geheim van de vader, de Schoonspringer genoemd, voor desastreuze gevolgen. Zijn zoon, het broertje van de hoofdpersoon, wil de vermeende mannelijkheid van zijn vader evenaren door ook van een levensgevaarlijke rots in zee te duiken. Hij overleeft dit niet. Punt.
Dat kan ik dus ook, kort en bondig...
Laat het morgen mooi weer zijn verwijst naar de bezwering die de vader van Malik uitspreekt bij alles wat minder gaat. Een uitspraak die Malik later in zijn leven overneemt.
Laat het morgen mooi weer zijn is een lastig boek om na te vertellen. Want wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Over Malik Ben, een 140 kilo wegende heelkundige, een authenticiteitsheler, die na 10 jaar zijn goedlopende praktijk uit de Gouden Gids verwijdert en een nieuwe start wil maken. Over zijn Instituut voor de Ziel, die de Gouden Gids onder het kopje ‘amusement’ had geplaatst.
“Het zou beter zijn geweest hem onder de kop ‘alternatieve geneeswijzen’ te rangschikken, maar daar wilden ze bij de Gouden Gids niet aan. Andere suggesties onder noemers als ‘alternatieve behandelwijzen en therapieën’, ‘psychiaters’, ‘zielzorg’ en ‘loopbaanbegeleiding’ werden om uiteenlopende redenen eveneens niet gehonoreerd. De Gouden Gids had het monopolie op naamgeving. En wie ze geen naam konden geven, bestond niet.” p. 7
Over zijn ouders, vluchtelingen uit het land van het Regime zonder Kleur. En over het verleden van Carmen Lopez de la Madrid, een oudere Spaanse dame die Malik als 20-jarige ontmoet tijdens een cruise op de SS Latina, ooit een cruiseschip van topklasse, nu vergane glorie.
Malik herschept tijdens deze cruise het verleden van zijn ouders en besluit na het overlijden van zijn vader diens laatste wens tot uitvoer te brengen: het oprichten van een Instituut voor de Ziel. Carmen vertelt over haar jeugd tijdens de Spaanse burgeroorlog, haar vlucht naar Zwitserland en haar leven met haar grote liefde, de Varkensdoder.
De rode draad (als die er al is; ik weet ook helemaal niet of ik wel de goede draad gevonden heb): vluchten, mooie vrouwen en foute mannen. Vader blijkt geen gewone vluchteling blijkt te zijn, maar een spion. De Varkensdoder drijft na WOII probleemloos handel met Nazi kopstukken in Zuid Amerika. En de broer van Carmen laat als legerleider zijn hele oude dorp met de grond gelijk maken.
Een aanrader, dit boek? Ik weet het niet. Mij sprak De stem van mijn moeder veel meer aan. Of ik nog meer van Benali ga lezen? Misschien. Op de een of andere manier intrigeert hij me wel. Maar weet je wat ik nu eerst ga doen? Vanmiddag in de bibliotheek ga ik op zoek naar een boek met minder verhaallijnen. Met niet al te veel pagina’s. En hopelijk met een verhaal dat me het boek in één adem uit laat lezen. Tot volgende week!
Nou weet ik niet wat jullie doen als je staat te wachten tot het water van de pasta kookt, maar ik leun dan tegen het aanrecht met een boek. En in de saus roeren gaat heel goed met 1 hand; heb je toch mooi een andere hand vrij... Niet heel Zen, ik weet het, ik zou eigenlijk met mijn hele aandacht bij die tomatensaus moeten zijn, het pruttelen aanschouwen en de geur opsnuiven. Maar ja, dat doe ik dan weer niet. En wat ook heel goed helpt: minder TV kijken. Scheelt zo een uur of 2 per dag. Hoewel me dat deze week even goed is mis gegaan: Desperate Housewives is weer begonnen. Maar goed: elk moment dat ik iets zou kunnen doen wat niet persé hoeft, ga ik dus lezen.
Maar ik moet toegeven dat 2 boeken per week wel een uitdaging is. Ik moet of rekening gaan houden met de dikte van de boeken of gewoon één boek beschrijven. Om nog even in het midden te laten wat ik ga doen, krijg je er deze week 1,5....
Toewijding van Elizabeth Gilbert leest heel gemakkelijk. Ik ben gek op haar schrijfstijl; snel, met humor en heel toegankelijk. Maar wat ik minder interessant aan dit boek vind, is dat het één lange verhandeling is. Zonder kop of staart. Degenen die Eten, bidden en beminnen hebben gelezen (wat ik heerlijk vond om te lezen), weten dat de schrijfster na een nare scheiding op zoek is gegaan naar zichzelf en naast zichzelf ook een nieuwe liefde heeft gevonden, Felipe. In Toewijding blijkt dat Felipe, na meerdere malen met een 3-maanden visum in de VS te zijn geweest, het land niet meer in komt. De enige manier om dit te regelen is door te gaan trouwen. En dat is nou net hetgeen ze elkaar beloofd hadden nooit meer te doen. Hun nare scheidingen hebben de zin in een nieuw huwelijk voorgoed verpest. Maar aangezien Liz in de VS wil blijven wonen en Felipe zijn zaken daar doet, besluiten ze toch maar dat hun liefde sterk genoeg is om dat huwelijk aan te gaan. De maanden die ze moeten wachten op alle papieren rompslomp gebruiken ze om veel te reizen. En Liz neemt het huwelijk maar eens onder de loep: ze leest veel over de geschiedenis van het huwelijk, interviewt mensen over de verschillende culturele gebruiken, beschrijft de veranderende rol van de vrouw en nog veel meer. Leuk om te lezen, absoluut, maar ik vind 350 pagina’s hierover wel een beetje veel. Het deed me overigens denken aan de boeken van Midas Dekkers (die ik hilarisch en fantastisch vind, bijna een belediging om ze te vergelijken); heel veel informatie maar geen lijn te ontdekken. Ik heb op pagina 218 dus ook maar besloten om het hierbij te laten. Ik geloof het wel, hoef het boek niet tot het einde uit te lezen. Wel nog een leuk citaat:
“Maar toen choqueerde die vrouw van bijna een eeuw oud me. Mijn grootmoeder wierp haar handen in de lucht en zei: ‘Ach, ik kan het je net zo goed meteen vragen! Nu je die aardige man hebt ontmoet, ben je hoop ik toch niet van plan te trouwen en kinderen te krijgen en te stoppen met schrijven?’” p. 211
En dan nu Laat het morgen mooi weer zijn. Een heel ander boek, met een totaal andere schrijfstijl. Ik had het meegenomen uit de bibliotheek omdat ik een ander boek van Benali, De stem van mijn moeder, al eens had gelezen en ik dat een schitterend boek vond. In dit boek zorgt het grote geheim van de vader, de Schoonspringer genoemd, voor desastreuze gevolgen. Zijn zoon, het broertje van de hoofdpersoon, wil de vermeende mannelijkheid van zijn vader evenaren door ook van een levensgevaarlijke rots in zee te duiken. Hij overleeft dit niet. Punt.
Dat kan ik dus ook, kort en bondig...
Laat het morgen mooi weer zijn verwijst naar de bezwering die de vader van Malik uitspreekt bij alles wat minder gaat. Een uitspraak die Malik later in zijn leven overneemt.
Laat het morgen mooi weer zijn is een lastig boek om na te vertellen. Want wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Over Malik Ben, een 140 kilo wegende heelkundige, een authenticiteitsheler, die na 10 jaar zijn goedlopende praktijk uit de Gouden Gids verwijdert en een nieuwe start wil maken. Over zijn Instituut voor de Ziel, die de Gouden Gids onder het kopje ‘amusement’ had geplaatst.
“Het zou beter zijn geweest hem onder de kop ‘alternatieve geneeswijzen’ te rangschikken, maar daar wilden ze bij de Gouden Gids niet aan. Andere suggesties onder noemers als ‘alternatieve behandelwijzen en therapieën’, ‘psychiaters’, ‘zielzorg’ en ‘loopbaanbegeleiding’ werden om uiteenlopende redenen eveneens niet gehonoreerd. De Gouden Gids had het monopolie op naamgeving. En wie ze geen naam konden geven, bestond niet.” p. 7
Over zijn ouders, vluchtelingen uit het land van het Regime zonder Kleur. En over het verleden van Carmen Lopez de la Madrid, een oudere Spaanse dame die Malik als 20-jarige ontmoet tijdens een cruise op de SS Latina, ooit een cruiseschip van topklasse, nu vergane glorie.
Malik herschept tijdens deze cruise het verleden van zijn ouders en besluit na het overlijden van zijn vader diens laatste wens tot uitvoer te brengen: het oprichten van een Instituut voor de Ziel. Carmen vertelt over haar jeugd tijdens de Spaanse burgeroorlog, haar vlucht naar Zwitserland en haar leven met haar grote liefde, de Varkensdoder.
De rode draad (als die er al is; ik weet ook helemaal niet of ik wel de goede draad gevonden heb): vluchten, mooie vrouwen en foute mannen. Vader blijkt geen gewone vluchteling blijkt te zijn, maar een spion. De Varkensdoder drijft na WOII probleemloos handel met Nazi kopstukken in Zuid Amerika. En de broer van Carmen laat als legerleider zijn hele oude dorp met de grond gelijk maken.
Een aanrader, dit boek? Ik weet het niet. Mij sprak De stem van mijn moeder veel meer aan. Of ik nog meer van Benali ga lezen? Misschien. Op de een of andere manier intrigeert hij me wel. Maar weet je wat ik nu eerst ga doen? Vanmiddag in de bibliotheek ga ik op zoek naar een boek met minder verhaallijnen. Met niet al te veel pagina’s. En hopelijk met een verhaal dat me het boek in één adem uit laat lezen. Tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten