Onvermijdelijk natuurlijk, dit boek. Over 40 worden (40!.... ik weet nog zo goed dat mijn ouders dat waren...). Geen jong meisje meer zijn, maar ook voorál geen oude taart willen worden.
En weet je, het is fijn om 40 te zijn. Geen gebroken nachten meer, geen getut meer met potjes babyvoeding, luiers en kinderwagens. En heerlijk om niet meer “dat meisje van het uitzendbureau” te zijn (ja, dat is wel heel lang geleden), maar een serieuze gesprekspartner. En om steeds beter zicht hebben op wie ik nou ben en wat ik wil worden als ik later groot ben. Want nee, dat weet ik nog steeds niet en dat wil ik ook eigenlijk helemaal niet weten. Ik hou ervan als alles open ligt en alles mogelijk is. Maar intussen zit ik wel heel erg goed op mijn plek. Veertig.
Maar bouwvakker, als het effe kan, wilt u dan wel naar me blijven fluiten?
40 is een vermakelijk boek. Geen zware kost, maar lekker om tussendoor te lezen. Je hoeft er niet veel tijd voor te hebben en vreselijk veel aandacht is ook niet nodig. Een prima boek om tijdens het koken te lezen zeg maar. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind Saskia Noort een goede schrijfster, ik wou dat ik zulke boeken schreef als zij. Maar ‘jezelf verliezen’ of ‘wonen’ in een boek met columns, dat gaat gewoon niet.
Ontroerend is de column “Goeddoen”. Confronterend die over “Moeder-bashing”. En om “De stokzwaaiers” heb ik hardop zitten lachen.
“Het moet niet gekker worden, denken wij argeloze hondenbezitters dagelijks. We kennen inmiddels de boomknuffelaars die we met grote regelmaat vastgekleefd aan een eik aantreffen, de mountainbikers die de zanderige duinen op ploeteren en wekelijks door ambulancepersoneel van een den afgeschraapt worden, de ligfietsers die gillen van het duinpad afsuizen, omdat ze niet weten waar de bel noch de rem zit en de joggers met hun funny walks, maar stoklopers, nee, ik vrees dat we daaraan nooit zullen wennen.” p. 103
Nu moet ik iets bekennen, met het schaamrood op de kaken. Ooit, in een ver verleden (ik was nog niet eens 40, kun je nagaan) heb ik ook van die stokken gekocht. Samen met Duitse vriendin B. begon ik opgetogen aan een rondje meer. (Even tussendoor: die Duitse vrouwen, die kunnen echt alles. Wandelen alsof je leven ervan afhangt, taarten bakken bij werkelijk elke gelegenheid en het eigenhandig knutselen van een complete adventskalender - elk jaar opnieuw - man, je zou er een minderwaardigheidscomplex van krijgen).
Maar goed, na 1 wandeling had ik al door dat dit niet echt iets voor mij was. Net zoals zoveel andere sporten... Ik had nog even de hoop dat ik het wel vol zou houden. Lekker in de buitenlucht! Nooit meer naar de sportschool! Maar niets was minder waar. Ik vrees een totaal gebrek aan een sportgen in mijn lijf.
Maar blij 40 worden, dat kan ik dan weer wél!
En weet je, het is fijn om 40 te zijn. Geen gebroken nachten meer, geen getut meer met potjes babyvoeding, luiers en kinderwagens. En heerlijk om niet meer “dat meisje van het uitzendbureau” te zijn (ja, dat is wel heel lang geleden), maar een serieuze gesprekspartner. En om steeds beter zicht hebben op wie ik nou ben en wat ik wil worden als ik later groot ben. Want nee, dat weet ik nog steeds niet en dat wil ik ook eigenlijk helemaal niet weten. Ik hou ervan als alles open ligt en alles mogelijk is. Maar intussen zit ik wel heel erg goed op mijn plek. Veertig.
Maar bouwvakker, als het effe kan, wilt u dan wel naar me blijven fluiten?
40 is een vermakelijk boek. Geen zware kost, maar lekker om tussendoor te lezen. Je hoeft er niet veel tijd voor te hebben en vreselijk veel aandacht is ook niet nodig. Een prima boek om tijdens het koken te lezen zeg maar. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind Saskia Noort een goede schrijfster, ik wou dat ik zulke boeken schreef als zij. Maar ‘jezelf verliezen’ of ‘wonen’ in een boek met columns, dat gaat gewoon niet.
Ontroerend is de column “Goeddoen”. Confronterend die over “Moeder-bashing”. En om “De stokzwaaiers” heb ik hardop zitten lachen.
“Het moet niet gekker worden, denken wij argeloze hondenbezitters dagelijks. We kennen inmiddels de boomknuffelaars die we met grote regelmaat vastgekleefd aan een eik aantreffen, de mountainbikers die de zanderige duinen op ploeteren en wekelijks door ambulancepersoneel van een den afgeschraapt worden, de ligfietsers die gillen van het duinpad afsuizen, omdat ze niet weten waar de bel noch de rem zit en de joggers met hun funny walks, maar stoklopers, nee, ik vrees dat we daaraan nooit zullen wennen.” p. 103
Nu moet ik iets bekennen, met het schaamrood op de kaken. Ooit, in een ver verleden (ik was nog niet eens 40, kun je nagaan) heb ik ook van die stokken gekocht. Samen met Duitse vriendin B. begon ik opgetogen aan een rondje meer. (Even tussendoor: die Duitse vrouwen, die kunnen echt alles. Wandelen alsof je leven ervan afhangt, taarten bakken bij werkelijk elke gelegenheid en het eigenhandig knutselen van een complete adventskalender - elk jaar opnieuw - man, je zou er een minderwaardigheidscomplex van krijgen).
Maar goed, na 1 wandeling had ik al door dat dit niet echt iets voor mij was. Net zoals zoveel andere sporten... Ik had nog even de hoop dat ik het wel vol zou houden. Lekker in de buitenlucht! Nooit meer naar de sportschool! Maar niets was minder waar. Ik vrees een totaal gebrek aan een sportgen in mijn lijf.
Maar blij 40 worden, dat kan ik dan weer wél!
Enne.. schrijven kan je ook! Ik word gelijk vrolijk van je blog. Dank. Buurvrouw M.
BeantwoordenVerwijderenHoi Dorine,
BeantwoordenVerwijderenEr is een hele biblotheek vol boeken voor vrouwen zoals wij :-) Zou die er ook zijn voor mannen?
Ook op je 50ste is het leuk als er naar je wordt gefloten trouwens!
groetjes,
Dorothé