Tja, wat schrijf je nou over een boek dat saai is? Mooi, maar saai? Goed geschreven, maar saai? Ik doe mijn best.....
Wat als je een Siamese tweeling krijgt en deze tweeling prima kan leven zonder gescheiden te worden? Laat je je leiden door wat “normaal” is en laat je hen scheiden, met het risico dat ze in een rolstoel terecht komen of erger? Of mogen ze zijn zoals ze zijn, zijn ze goed zoals ze zijn?
Voor deze keuze staat Nathan Freund. Met zijn derde vrouw Alice heeft hij een 7-jarige tweeling, Monne en Maurits. Nathan houdt zielsveel van zijn zoons. Hij accepteert ze zoals ze zijn en nadat hij merkt dat mensen hen als een bezienswaardigheid behandelen, houdt hij ze bij hen weg. Hij nodigt geen mensen meer uit op het landgoed, laat geen goederen meer bezorgen en onderricht de tweeling thuis. Hiermee staat hij lijnrecht tegenover zijn vrouw Alice. De moeder die niet van haar zoons kan houden zoals ze zijn, die alleen maar een normaal leven wil leiden, met normale kinderen.
De verlegen minnaars gaat over de dag dat het besluit zal vallen of de tweeling gescheiden wordt of niet. Nathan is bang overruled te worden door de argumenten van Alice en van Karel Lobatto, oude studievriend van Nathan en arts, die al jaren pleit voor het scheiden en die Alice geheel aan zijn zijde heeft.
In eerste instantie lijkt Nathan de redelijkheid zelve. Hij houdt met heel zijn hart van zijn zoons en accepteert ze zoals ze zijn. Hij probeert hen te beschermen tegen de harde buitenwereld en of je dat nou goedkeurt of niet, de bedoelingen lijken zuiver. Lijken. Tot je steeds meer te weten komt over zijn geschiedenis. Kind van Joodse ouders, die in de Tweede Wereldoorlog al hun familie verloren. Een vader die verdwijnt en een moeder die niet voor haar kinderen kan en wil zorgen en zich terugtrekt als oude, zieke vrouw. Twee keer eerder getrouwd geweest en nu gehuwd met een vrouw met wie hij steeds minder gemeen heeft.
Nathan heeft nu eindelijk de liefde gevonden en is als de dood dat hij zijn jongens niet meer geheel voor zichzelf zal hebben als ze eenmaal een normaal en dus eigen leven gaan leiden. Hij wil niet nog meer mensen verliezen, hij wil ze voor zichzelf houden. Dit is wat Alice hem uiteindelijk ook voor de voeten gooit:
“Jij houdt zoveel van je kinderen, dat denk je zelf, en dat zeg je zelf, maar je hebt ze nodig, jij kan niet zonder ze, geen minuut kan jij zonder je kinderen, niet normaal, jij hebt Monne en Maurits veel en veel en veel meer nodig dan zij jou, je kan de gedachte niet verdragen dat ze eens het landgoed zouden kunnen verlaten, later als ze uit elkaar zijn en volwassen, en daarom wil je geen operatie en daarom mogen wij van jou geen normaal leven leiden, hoe het precies zit weet ik niet maar volgens mij heeft het allemaal met die oorlog van jou te maken, wanneer houdt jouw oorlog een keer op? Alsjeblieft, ik smeek je, Nathan.” p. 150
Nogmaals, een goed geschreven boek, met mooie zinnen. Maar helaas nergens echt boeiend en met een slotscène waar ik veel van verwachtte, maar dat als een nachtkaars uitging. En met als resultaat ook een wat saaie blog deze keer.
Momenteel ben ik bezig in Het spel van de engel van Carlos Ruiz Zafón. Je weet wel, de schrijver van die enorme bestseller De schaduw van de wind (wereldwijd ruim 10 miljoen exemplaren verkocht). Prachtig! Het boeit me ontzettend veel meer dan De verlegen minnaars. Het is wel een tikkeltje dikker, dus heb even geduld.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten