De gekwelde man - Henning Mankell

Zo zit je nog te genieten van het laatste boek uit de “Kurt Wallander” reeks van Henning Mankell, zo zit je achter je pc te zoeken naar huisjes op het platteland en een gezinshond....

Dat vraagt enige toelichting, realiseer ik me. Jullie weten dat ik door het lezen van Zweedse boeken (en het zien van Zweedse films) helemaal into het land en de taal ben.  “As it is in heaven”,  wat een mooie film! Met in de hoofdrol dezelfde acteur als in die andere fantastische films (hoewel van een heel ander kaliber): Millennium I, II en III. Ik ben al op zoek geweest naar van die Zweedse taalreizen voor van de zomer, maar ik vrees dat ik mijn mannen niet mee krijg. Of eigenlijk weet ik dat van de enige volwassen man in het gezelschap wel zeker. Zelfs een “gewone” zomervakantie zit er voorlopig niet in. Veel te veel kans op regen, slecht weer en een overdosis natuur (voor mij dan) met als neveneffect een hoge mate van chagerijnigheid. En dat kan ik eigenlijk alleen maar beamen. Misschien is mijn beeld van het land ook wel veel mooier dan de werkelijkheid, ook best jammer om dat te verpesten, niet waar?

En nu las ik dus over Kurt Wallander, die zijn appartement aan de Mariagatan in Ystad verlaat en een huisje koopt op het Zweedse platteland. Dat vraagt natuurlijk om een hond en twee weken later heeft hij een zwarte Labradorpup in huis, Jussi.

En voor ik het wist zat ik op Funda te zoeken naar een huisje op het platteland en te googelen naar een gezinshond. En ik heb er 1 gevonden hoor! Een hond dan, geen huis.... Een Beagle wordt het (en natuurlijk noemen we hem Darwin). Niet al te groot, kortharig en scherpzinnig. Een vriendelijke, enthousiaste hond, die graag met kinderen omgaat en echt deel uit gaat maken van het gezin. Vrolijk en eigenwijs,  een jachthondje dat veel beweging nodig heeft. En waar kan dat beter dan op het platteland!

A. ziet de bui al hangen. Hij wil helemaal geen hond. En ik eigenlijk ook niet. Al helemaal niet omdat we niet op het platteland wonen. Maar een beetje dromen kan nooit kwaad, vind je ook niet?

En oh, wat erg! Kurt Wallander stopt ermee. Aan het eind van De gekwelde man blijkt dat dit het laatste verhaal in de reeks van Kurt Wallander is.

Kurt, onze politierechercheur, is inmiddels bijna zestig. Een gescheiden man, nurks en introvert, erg gesteld op zijn privacy. Maar ondanks zijn weinig toegankelijke aard toch een man om van te houden, helemaal na al die jaren dat ik hem gevolgd heb. Een tip: lees zijn boeken in chronologische volgorde, dan volg je ook zijn leven en dat is het leukst.

In De gekwelde man komt de dochter van Kurt, Linda, met het blijde nieuws dat ze een kind krijgt. Dit is een grote verrassing voor Kurt die niet wist dat Linda, politie-agente bij hetzelfde korps, überhaupt een partner had. Die heeft ze, voor nu in ieder geval, Hans von Enke. Deze bankier (of belegger, hij doet in ieder geval iets met veel geld) is een zoon uit een gegoede familie. Vader is een gepensioneerde kapitein-luitenant-ter-zee (bevelvoerder op onderzeeërs) en moeder lerares Duits. Op het eerste gezicht een familie die helemaal niet bij de Wallanders past, maar toch blijken ze uitstekend met elkaar overweg te kunnen.

Op zijn 75e verjaardag neemt Håkan, de vader van Hans, Kurt even apart. Hij is duidelijk bezorgd en angstig. Waarover, dat blijft in het midden. Vlak daarna verdwijnt Håkan van de aardbodem. Als een aantal maanden later ook zijn vrouw Louise verdwijnt zonder enig spoor achter te laten, wordt het wel heel spannend.

Officieel zit Wallander niet op deze zaak, maar omdat het de schoonouders van zijn dochter betreft, kan hij het niet los laten. En uiteraard weet hij het uiteindelijk op te lossen. Het is een prachtig spionageverhaal, met de oorsprong in de Koude Oorlog.

Een pageturner, niet alleen door het spannende verhaal van de verdwijning van de Von Enke’s, ook (en vooral) door de innerlijke reis van Kurt. Hij wordt oud en is bang voor de gebreken die dit met zich meebrengt. Hij weet eindelijk afscheid te nemen van het verleden (van Mona, zijn ex-vrouw), hij geeft zijn grote geliefde Baiba de plek in zijn hart die ze verdient en is ontroerd door de geboorte van zijn kleindochter. En als de cirkel dan rond is, neemt hij afscheid van ons. Op een manier die hij zelf niet verkozen heeft.

Bij mooie boeken vind ik het altijd jammer dat ze uit zijn. Eerst zo snel mogelijk lezen om te weten hoe het afloopt, daarna balen dat je zo snel hebt gelezen en het alweer voorbij is. Wat jammer dat er nu geen nieuwe avonturen van Kurt meer bijkomen. Maar wat heb ik van hem genoten!